Oorcorrectiemethoden in Düsseldorf

Oorcorrectie voor afstaande oren kan met verschillende technieken worden uitgevoerd. In de literatuur zijn meer dan 170 methoden gepubliceerd. Bij de meeste otopexietechnieken wordt een huidincisie achter het oor gemaakt. Er zijn minder methoden met een incisie aan de voorkant van het oor en zogenaamde hechttechnieken of vouwtechnieken waarbij geen incisie nodig is. Hieronder vindt u een overzicht van de belangrijkste technieken:

Beschrijving van oudere oorcorrectietechnieken

• Oorcorrectie volgens Ely (1881):
  Bij de oorcorrectietechniek die hij beschreef, verwijderde Ely een spoelvormig deel van de pinna en fixeerde hij de pinna met een mastoïdnaad. Het mastoid is de processus mastoideus, een deel van het schedelbot achter het oor, dat bij een hele reeks methoden voor fixatie wordt gebruikt.
• Methode volgens Keen (1889):
  Deze methode was de eerste om plaatsing van het oor te bereiken door de zogenaamde anthelix (middenoorplooi) te modelleren.
• Methode volgens Morestin (1903):
  Hij gebruikte ook een licht aangepaste versie van Ely’s methode voor oorcorrectie. Er werd een stuk kraakbeen uitgesneden om het vorm te geven.
• Goldstein techniek (1908):
  Goldstein fixeerde het kraakbeen van de oorschelp (concha) aan het periosteum (van het mastoïd) zonder kraakbeen te verwijderen. Dit staat tegenwoordig bekend als auriculaire rotatie = concharotatie.
• Operatie volgens Luckett (1910):
  Verwijderde een spoelvormig stuk kraakbeen van de oorschelp en hechtte de randen van het kraakbeen zo aan elkaar dat het oor plat lag en een anthelixplooi vormde als het gesloten werd.
• Techniek volgens Davis en Kitlowski (1937):
  Zij beschreven als eersten het gebruik van in kleur gedrenkte naalden om de te vormen anthelicale plooi te markeren. Dit wordt vandaag de dag nog steeds op grote schaal toegepast.

Foto’s:

1. De anterieure benadering is minder populair, maar net zo praktisch. De littekens aan de voorkant zijn vrijwel onzichtbaar als ze met fijne hechtingen worden gehecht.
   Blauwe lijn = progressie van het litteken; oplichtend = gebied waar het kraakbeen blootligt.
2. Hier zie je de meest gebruikte benadering voor oorcorrectie.
   Blauwe lijn = littekenprogressie; oplichten = overtollige huid die verwijderd wordt.

Welke nieuwere oorcorrectiemethoden zijn er beschikbaar?

De nieuwe oorcorrectiemethoden zijn gebaseerd op de bovengenoemde technieken met als doel verfijning door aanpassing. Ze ontwikkelden zich vooral na de Tweede Wereldoorlog.

• MacCollum methode (1938):
  MacCollum was de eerste die de vormgeving van de anthelix en de hechting tussen de oorschelp en het periosteum op het schedelbot combineerde.
• McEvitt (1947), Converse (1955), Erich (1958):
  Het principe van deze oorcorrectie is het verzwakken van het kraakbeen aan de achterkant.
• Oorcorrectie volgens Mustardé (1963):
  Bij zacht oorkraakbeen maakte Mustardé het kraakbeen niet dunner en gebruikte hij alleen zogenaamde matrashechtingen.
• Techniek volgens Ju et al. (1963):
  Het bijzondere aan deze methode is de incisie aan de voorkant van de oorschelp (zie afbeelding), waardoor het kraakbeen van voren nauwkeurig kan worden ingekerfd.
• Op volgens Chongchet (1963):
  Verzwakking van het kraakbeen aan de voorkant door middel van vele kleine incisies.
• Oorcorrectie volgens Stenström (1963):
  Rasping (in tegenstelling tot Chongchet) aan de voorkant van de oorschelp met incisie vanaf de achterkant.
• De hechtmethode is een vouwtechniek zonder incisie. Afhankelijk van de operatie en de bevindingen hoeven de hechtingen helemaal niet verwijderd te worden. Meer informatie over deze vorm van oorcorrectie is te vinden onder hechtmethode / vouwtechniek.

Gedetailleerde informatie over de plaatsing van het oor:

Vandaag de dag moet de chirurg de belangrijkste methoden voor oorcorrectie kennen om ze te kunnen toepassen en combineren, afhankelijk van de bevindingen van de oorafwijking.

• Voordat je besluit om een oorpinningoperatie te ondergaan, moet je gedetailleerde informatie inwinnen over oorcorrectie. Meer informatie over de procedure, voor- en nabehandeling, verdoving en nog veel meer kun je vinden in ons overzichtsartikel over oorchirurgie.
• Het is ook mogelijk om afstaande oren te corrigeren zonder ze te opereren. Hiervoor gelden echter zeer strikte voorwaarden. Je kunt hier meer informatie over vinden in het artikel over oren opspelden zonder operatie.
• Afstaande oren worden soms geassocieerd met zogenaamde macrotia (te grote oren). Indien gewenst kan deze misvorming worden gecorrigeerd als onderdeel van de operatie. Meer informatie over dit speciale onderwerp vind je in het artikel Oorverkleining.
• Als de flaporen ook gepaard gaan met een misvorming van de oorlellen, kan een aanvullende oorlelcorrectie worden uitgevoerd.